آفتابگردان

نام های منطقه ای:

فارسی: آفتابگردان

انگلیسی: Sunflower

هندی: Surajmukhi, hurduja, hurhuja, suraj-mukhi, surij-makkhi, surij-makkhi or surij-mukkhi, surjmukhi

سانسکریت: adityabhakta, arkakantha, sauvarcala, suriamukhi, suryamukhi

اردو: Azriyun

مانیپوری: Numitlei

مالایالام: Sooryakanthi

نپالی: Sooryamukhi Phool

تامیل: Suryakaanti

کِنادا: adityabhakti, aoorya kaanthi hoo, arka pushpa, hothu thirugu hoo, surya kanthi hoovu, surya-kanti-bija, suryakanti

به عنوان یک گیاه زینتی رشد می کند و انواع یکساله و چند ساله آن در باغ ها یافت می شود. برای بذر کشت می شود. این گیاه دارای ساقه ای خشن با کرک است که ارتفاع معمولی آن به 3 متر می رسد. بلندترین گل آفتابگردان تاریخ به 9.17 متر رسید. برگهای آفتابگردان پهن، دندانه درشت، خشن و بیشتر متناوب هستند.

قسمت های مورد استفاده:

دانه

ترکیبات گیاهی:

دانه های آن حاوی روغن چرب (37-48٪) غنی از اسیدهای غیر اشباع چندگانه (لینولئیک اسید، اسید اولئیک) هستند. این روغن همچنین حاوی توکوفرول و فیتوسترول است. تری گلیسیرید: اسیدهای چرب اصلی اسید لینولئیک (35-62٪). اسید اولئیک (25-42٪)، اسید پالمیتیک (4-7٪) استروئیدها: استرول ها شامل کامپسترول، کلسترول، بتاسیتوسترول.

خواص آن در طب آیورودا:

Rasa: Kasaya

Guna: Guru, Ruksa

Virya: Sita

Vipaka: Katu

Karma: Varnya

کاربردهای آن در طب آیورودا:

پیتا، کافا و واتا

مصارف پزشکی:

دانه های آن در زخم ها، ورم ها، مارگزیدگی و گزیدگی عنکبوت، بیماری های پوستی، خارش، زخم، جذام، هیستری، تب، صفراوی، آسم، سوزش، در عقرب گزیدگی و مارگزیدگی، قیف، کاهش دهنده ورم چشم، جوش، بیماری های کلیوی دانه ها در حنجره برونش، ناراحتی های ریوی، سرفه و سرماخوردگی مفید هستند.